نحوه انعقاد قراردادهای الکترونیکی

چکیده جهان شمول شدن تجارت الکترونیکی، امری غیر قابل انکار و پیوستن به این شیوه که تجارت را تسهیل و روابط را سرعت می بخشد یکی از نیازهای بازار و تجارت است. امروزه باید پذیرفت که با گسترش وسایل ارتباط از راه دور، جهان به دهکده ای تبدیل شده که درآن انعقاد قرارداد به عنوان یکی از روابط مورد نیاز نمی تواند همواره از طریق ارتباط مستقیم و فیزیکی انجام گیرد.توسعه بکارگیری وسایل نوین فناوری اطلاعات درانعقاد قرارداد و تردید در اعتبار و صحت قراردادهای الکترونیکی، قانونگذاران کشورهای مختلف و سازمانهای منطقه ای و بین المللی را بر آن داشته است که در جهت تنظیم و قانونمند کردن روابط کاربران اینترنت به تکاپو افتاده و قوانین و مقررات متنوعی را در این زمینه وضع نمایند. کما اینکه درجمهوری اسلامی ایران نیز قانون تجارت الکترونیکی در سال 1382 به تصویب رسیده است.امروزه رواج استفاده از ابزار الکترونیکی در معاملات و تنوع روشهای انعقاد قرارداد از این طریق،ضرورت بررسی نحوه انعقاد و شرایط اساسی شکلگیری این نوع از قراردادها راروشن می سازد. بنابراین ضرورت است که باید دید، قواعد عمومی حاکم بر قراردادها تا چه حد در این سنخ از قرارداد قابل اعمال است و وضع قانون تجارت الکترونیکی تا چه حدی این قواعد را تحت تأثیر دارد. به این منظور در این پایان نامه ضمن بررسی نحوه انعقاد قرارداد الکترونیکی مباحثی از قبیل: روشهای مختلف انعقاد، اعلام اراده، عیوب اراده، ایجاب و قبول، زمان و مکان تشکیل قرارداد، مورد معامله و مشروعیت جهت معامله را با مطالعه قانون تجارت الکترونیکی ایران و قوانین و اسناد منطقه ای و بین المللی در زمینه تجارت الکترونیکی پی می گیریم. واژگان کلیدی: تجارت الکترونیکی/ حقوق قرارداد/ ایجاب و قبول/ قانون تجارت الکترونیکی